پیرزنی که با شیرینی معروفش اسطوره شد - مجله اندیشه

به گزارش خبرنگاران، با نزدیک شدن به گرگ و میش صبح در شهر یوگیاکارتا اندونزی که به خاطر غذا های خیابانی اش مشهور است، صفی از مشتریان خواب آلود در امتداد جاده در انتظار یک افسانه آشپزی محلی می ایستند.

ساعت در یوگیاکارتا به 5 صبح می رسد و از تاریکی زنی کوچک و ضعیف سارافون پوش در پشت یک موتورسیکلت سیاه ظاهر می گردد. او به آرامی حرکت می نماید و سبدی را محکم در دست دارد که خوراکی های شیرینی را که بیش از نیم قرن می فروشد حمل می نماید.

امبا ساتینم که اکنون 76 سال سن دارد، برای دهه ها برترین راز نگه داشته شده مرکز فرهنگی اندونزی بود، اما امروز پس از پخش برنامه غذای خیابانی: آسیا در نت فلیکس، به یک آشپز محبوب تبدیل شده است.

او هر روز قبل از سحر غرفه اش را باز می نماید و روی میز قوز می نماید تا تنقلات سنتی بازار معروف به جاجان پاسار را تهیه کند و بنوشد.

مشتریان در ساعات اولیه صبح صف می کشند تا کیک های لوپیس امبا ساتینم را خریداری نمایند.

بر روی برگ موز مجموعه ای از خوراکی ها نشان داده شده است که شامل یک کیک شیرین اندونزیایی معروف به لوپیس است که از برنج چسبناک ساخته شده است.

او از غرفه ای که از سال 1963 اداره می نماید گفت: من مدت زیادی است که لوپیس می فروشم، هیچ چیز تغییر نکرده است. پیرزن در حالی که آرام می خندید، اضافه نمود: من و لوپیس سرنوشت یکدیگر را داریم.

امبا ساتینم آن را با یک نخ نایلونی برش می دهد، قبل از چکاندن شکر مایع غلیظ نخل و پاشیدن نارگیل رنده شده، آن را با احتیاط روی برگ موز قرار می دهد. لوپیس، یک غذای شیرین سنتی است که از برنج چسبناک تهیه می گردد و با نارگیل رنده شده و شکر نخل مایع سرو می گردد.

وی که راز تهیه این غذا را از مادرش آموخته گفت: من به مادرم در تهیه این تنقلات یاری می کردم. وقتی متوجه شد که من در آن بهتر هستم، از من پرسید که آیا می خواهم آن ها را بفروشم یا خیر. من گفتم بله.

غرفه ساتینم اکنون روزانه به وسیله ده ها مشتری مجذوب احاطه شده است که هر حرکت او را دیدن می نمایند و با تلفن های خود این فرایند را ثبت می نمایند.

وی برای فروش یک وعده لوپیس 10000 روپیه (0.67 دلار) دریافت می نماید.

مشتریانی که باید بیش از یک ساعت منتظر بمانند تا کام خود را شیرین نمایند، از گوشه و کنار جاوه، جزیره اندونزیایی که یوگیاکارتا در وسط آن واقع شده است، می آیند.

یکی از آن ها راما لوهور از جاکارتا آمده است است. این زن 39 ساله به خبرگزاری فرانسه گفت: ارزشش را دارد.

سختی کار امبا ساتینم فقط در ماه مبارک رمضان فروکش می نماید. اما یک روز دیگر از سال، او زود از خواب برمی خیزد تا آماده سازی خود را شروع کند.

او گفت: من معمولاً ساعت 1 بامداد از خواب بیدار می شوم و بعد از عشاء به رختخواب می روم.

شوهرش مسئول برنج چسبنده است، پسرش هیزم را می گیرد و دخترش او را به محل کار می برد و در شیفت چهار ساعته او را همراهی می نماید.