5 کارگردان مهم 2019؛ از کارکشته های قدیمی تا استعدادهای هزاره سوم
به گزارش مجله اندیشه، این مطلب مروری روی کارنامه پنج کارگردانی است که به باور تحلیلگران در سال 2019 بهترین کارگردانی را داشته اند. چندین فهرست از بهترین های سال گذشته اعلام شده که یکی دو تا از آن ها فهرست های مهم و تاثیرگذاری بودند. یک برآیند از نه فقط اسکار که برندگان انجمن های مختلف نشان می دهد که سال گذشته فیلم های مرد ایرلندی و روزی روزگاری در هالیوود، دو فیلمی که عشاق سینما بیشتر از هر فیلم دیگری منتظرشان بودند، پیروز تر از بقیه ظاهر شده اند. البته چه در خصوص اسکورسیزی و چه تارانتینو، حالا آن ها به جایگاهی رسیده اند که جوایز ارزش افزوده شان نیست بلکه فیلم های آن هاست که می تواند مایه فخر انتخاب کنندگان هر انجمنی باشد. این دو کارگردان کارکشته که البته یکی متعلق به نسلی قدیمی تر است، جزو بزرگترین کارگردانان معاصر محسوب می شوند.
سایت گلددربی سال گذشته فهرست بهترین کارگردان های 2019 را منتشر کرد. به جز اسکورسیزی و تارانتینو منتقدان برای سه صندلی به جامانده سراغ سه کارگردان کم تجربه تر اما درخشان رفته اند. بونگ جون هوی کره ای که پارسال فیلم انگل یا پارازایت ساخته او توانست دل منتقدان و عشاق سینما را به دست بیاورد و همه اسکارهای مهم را از آن خودش کند.
نوآ بومباک که با فیلم داستان ازدواج پیروز شد عنوان بهترین فیلم جوایز گاتهام را از آن خودش کند کارگردان جوان دیگری است که در قرن بیست و یکم اسمش سر زبان ها افتاد و با فیلم آخرش استعدادش را دوباره به رخ کشید. و نفر پنجم کسی است که کمتر کسی حواسش به فیلم او بود: سام مندس سال 2019 با یک فیلم جاه طلبانه به نام 1917 وارد فصل جوایز سینمایی شد و از آن جایی که فیلمش به خصوص به لحاظ فنی و تکنیکال شیوه های مبتکرانه و جسورانه ای را امتحان نموده است توانست نظر منتقدان را به کارگردانی اش جلب کند و او هم یکی از کسانی است که اسمش کنار اسکورسیزی، تارانتینو، بومباک و بونگ جون هو به عنوان یکی از گزینه های بهترین کارگردانی آمده است.
با هم مروری داریم روی این پنج کارگردان و آثاری که سال گذشته روی پرده سینما داشتند.
مارتین اسکورسیزی
فیلم: مرد ایرلندی
مارتین اسکورسیزی فقط یک کارگردان عظیم و استاد فیلم سازی نیست. او یک عشق سینما و خوره فیلم درجه یک هم هست. او متولد شهر نیویورک است. آن هم درست در زمانی که نیویورک محل مافیا و جنایت کاران مختلف به شمار می رفت و محله های دوران کودکی او پاتوق ایتالیایی های خلاف کار بود. همین باعث شده که همواره رگه هایی از مافیا و گنگسترها در داستان های اسکورسیزی باقی بماند و موجب ساخت فیلم هایی فوق العاده همانند رفقای خوب گردد که اتفاقا فیلم مرد ایرلندی بیشترین شباهت را هم از لحاظ گروه بازیگران و هم کارگردانی به آن فیلم دارد.
مارتین اسکورسیزی تمامی جوایز عظیم و معتبر سینمایی جهان همانند اسکار، گلدن گلوب، بفتا، امی، جایزه انجمن اتحادیه کارگردانان آمریکا، جشنواره کن و جشنواره فیلم ونیز را در کارنامه درخشان اش قرار داده و خود را از نظر بسیاری از رده بندی ها در لیست سه کارگردان برتر تاریخ گنجانیده است. او تا به حال 12 بار برای جوایز اسکار نامزد شده که برای فیلم مرحوم اسکار بهترین کارگردانی را برده است. به علاوه اسکورسیزی ده بار نامزد دریافت جوایز گلدن گلوب شده که تعداد چهار جایزه را بر تابلوی افتخارات خود آویزان نموده است.
مرد ایرلندی با نمایی از فرانک شیران پیر در یک خانه سالمندان شروع می گردد. فرانک شیران که سرباز قدیمی جنگ جهانی است تعریف می کنم که چه طور زمانی تبدیل به آدمکشی برای مافیا شده است. بعد به دهه پنجاه می رویم. زمانی که فرانک شیران با راسل بوفالینو یکی از سران مافیا در فیلادلفیا آشنا می گردد.
اسکورسیزی از آن فیلمسازهایی است که مشتاق تجربه های جدید تکنولوژی است. در نتیجه نه تنها برای ساخت این فیلمش سراغ نتفلیکس رفته که از شیوه دیجیتال برای پیر کردن و جوان کردن بازیگرانش در سکانس های مختلف استفاده نموده است. نتیجه؟ یک فیلم دیدنی.
کوئنتین تارانتینو
فیلم: روزی روزگاری در هالیوود
کوئنتین تارانتینو یکی از محبوب ترین کارگردانان به خصوص برای خوره فیلم های جوان از دهه نود به بعد است. این فیلمساز 56 ساله که در تنسی آمریکا متولد شده از همان دوران نوجوانی عشق سینما بود و از اوایل دهه هشتاد با ساختن فیلم کوتاه کار را شروع کرد. همان زمانی که در یک کلوب فیلم کار می کرد. اولین فیلم بلند تولد بهترین دوست من را سال 1987 ساخت و پنج سال بعد از آن با ساختن دومین فیلمش یعنی سگ های انباری ناگهان نامش را به عنوان یک کارگردان متفاوت و جسور با شیوه های روایتی بدیع و البته ارجاعات فراوان به سینما بر سر زبان ها انداخت.
سومین فیلمش پالپ فیکشن که در جشنواره کن به نمایش درآمد یک حادثه عظیم بود. فیلمی که برایش نخل طلای کن، نامزدی کارگردانی اسکار و اسکار بهترین فیلمنامه را به ارمغان آورد.
کایل بوکانن از نویسندگان روزنامه نیویورک تایمز در تحلیلی مدعی شده که فیلم تارانتینو نوعی نامه عاشقانه است که خطاب به هنر فیلم سازی نوشته شده است. از آن دست فیلم ها که دوستداران سینما را تحت تاثیر قرار می دهد و میزان فروشش (تحت تاثیر قراردادن جریان سینمای بدنه) شباهت زیادی با میزان فروش فیلم هایی چون آرگو و مرحوم
(The Departed) دارد.
از طرف دیگر گرچه تارانتینو تا به حال دو جایزه اسکار در بخش های بهترین فیلم نامه دریافت نموده اما هرگز اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم را برنده نشد.
بونگ جون هو
فیلم: انگل
سال گذشته بونگ جون هو برنده معتبرترین جوایز در مهم ترین جشنواره های سینمایی شد. او توانست نخل طلای کن بهترین فیلم را از هفتاد و دومین جشنواره فیلم کن دریافت کند و تبدیل به اولین کارگردان از سینمای کره بگردد که به این جایزه دست پیدا می نماید. برای سینمای کره افتخار عظیمی است. شاید همه انتظار داشتند کیم کی دوک یا پارک چان ووک، کارگردانان باسابقه کره ای، زودتر این افتخار را برای سینمای کره به ارمغان بیاورند، اما یکی از فیلم های بونگ جون هو زودتر پیروز به کسب این افتخار شد.
فیلم پارازایت یا انگل دومین فیلم او بود که در بخش مسابقه جشنواره کن حضور پیدا می کرد و او را برنده اولین جایزه از کن کرد چون این فیلم قله همه چیزهایی است که فیلم هایش به آن شناخته می شوند: تلفیقی از ژانرهای مختلف که داستان های اجتماعی پر از پیچش های پیرنگ را روایت می نماید که حس شوخ طبعی سیاهی هم دارند. حرکت دوربین سنجیده که مشخصا برای آن فکر زیادی شده است. کاراکترهای عجیب و غیرعادی که توسط گروه بازیگران بااعتماد به نفس به تصویر کشیده می شوند. انتقاد تند و تیز از شرایط نوع بشر و انسانیت و تغییر جهت مداوم با لحنی یکپارچه.
بونگ جون هو متولد سپتامبر 1969 در کره جنوبی فیلمنامه نویس وکارگردان است. دو فیلم او یکی میزبان محصول 2006 و دیگری برف شکن محصول 2013 هر دو پیروز شدند تبدیل به پرفروش ترین فیلم های تاریخ سینمای کره جنوبی شوند. سال 2017 در سایت متاکریتیک بونگ جون هو رتبه سیزدهم را میان 25 کارگردانی آورد که جزو بهترین کارگردانان قرن بیست و یکم از سوی منتقدان معرفی شدند. فیلم های او با موضوعات عجیب غیرمترقبه، طنز سیاه و تغییر ناگهانی حال و هوا دست و پنجه نرم می نمایند.
نوآ بومباک
فیلم: داستان ازدواج
این کارگردان مستقل درجه یک که فیلم های نیویورکی درباره آدم های بالغ و روابط شان می سازد این بار سراغ یک کمدی-درام رفته است. داستان زن و شوهری که می خواهند از هم جدا شوند. یکی از آن ها بازیگر است و دیگری کارگردان تئاتر و فرایند فرساینده طلاق شان باعث می گردد آن ها در زندگی شخصی و خلاقیت های کاری شان به مرز انفجار برسند.
نوآ بومباک 50 ساله متولد بروکلین یکی از بهترین فیلمسازان مستقل معاصر آمریکاست که فیلمسازی را از اواسط دهه نود شروع کرد. اما هزاره سوم شهرتش را با فیلم ماهی مرکب و وال تثبیت کرد. فیلمی که تنها نامزدی اسکارش را در بخش فیلمنامه برایش به ارمغان آورد. سال 2012 فیلم فرانسس ها را ساخت که اودیسه یک زن جوان متفاوت بود و با آن گرتا گرویگ را به سینما معرفی کرد. گرویگی که حالا خودش جزو فیلمسازان مهم مستقل است و سال جاری هم فیلم زنان کوچک را دارد. فیلم هایش هر بار پخته تر می شوند.
منتقدان عاشق فیلم جدیدش شده اند و درباره اش نوشته اند: حساسیت، شوخ طبعی و هوشمندی در فیلم به فراوانی یافت می گردد و اثر در لحظاتی پیروز شده به نوعی برهنگی عاطفی خام و بی پرده دست پیدا کند؛ کاری که در سینما به دشواری قادر به انجام آن هستیم..
این همان فیلم از نوآ بومباک است که منتظرش بودیم. یک درام مینی مالیستی درباره یک موضوع مهم که به روش بومباک هوشمندانه ساخته شده است. بخشی از فیلم قرار است ما را به تفکر وادارد. هر بار باید تصمیم بگیریم که حق با کدام طرف ماجراست. فیلم ما را به یک سفر پیچیده در دل جدایی، عشق، مبارزه و حتی سیاست یک ازدواج دعوت می نماید.
سام مندس
فیلم: 1917
کارگردان 54 ساله انگلیسی که سال 2008 نشریه دیلی تلگراف نامش را به عنوان پانزدهمین نفر در میان صد چهره قدرتمند فرهنگی انگلستان درج کرد. سام مندس فیلمسازی را با ساخت فیلم تلویزیونی شروع کرد و سال 1999 اولین فیلم بلندش زیبایی آمریکایی را ساخت. فیلمی جسورانه که سر و صدای زیادی به پا کرد و برنده پنج جایزه اسکار شد. این ورود پر سر و صدای یک تازه وارد انگلیسی به سینما بود. واقعیت این است که به اندازه ای که سر و صدا به پا نموده کارگردانی نیست که کارنامه پرباری داشته باشد. دو تا فیلم آخر جیمز باند را کارگردانی کرد یعنی اسکای فال و شبح که هواداران جیمز باند هیچ کدام را دوست نداشتند. اولی حداقل فیلم هیجان انگیزی بود اما دومی هیچ سلیقه ای را راضی نمی کرد. اما به نظر می رسد فیلم 1917 بازگشت او به دوران اوج است.
فیلم 1917 اثری است در ژانر جنگی که وقایع جنگ جهانی اول را دست مایه کار قرار داده و از این نظر که تنها یک سکانس پلان است مورد توجه نهاده شد.
فیلم داستان دو سرباز را در جنگ جهانی اول روایت می نماید که حامل یک پیغام هستند؛ پیغامی که به موقع رسیدنش می تواند جان هزاران انسان را نجات دهد. برای رسیدن به این هدف آن ها باید از مناطق جنگی عبور نمایند؛ مناطقی که در آن شدیدترین درگیری ها میان طرف های نبرد در جریان است. کارگردان قصد داشته کوشش کند مخاطب در تک تک بخش های این سفر به عمیق ترین شکل درگیر گردد.
مندس گفته بود از همان شروع احساس نموده فیلم باید از نظر زمان روایی مطابق با زمان واقعی باشد تا مخاطب بتواند در هر قدم با این سربازان همراه گردد و هر لحظه را کنار آن ها تنفس کند.
منبع: دیجیکالا مگ