سه کام حبس، با ایده اما پر از قاب های اضافی - مجله اندیشه

گروه فرهنگ و هنر خبرنگاران: فرزانه غلامی تبار

سه کام حبس، دوباره فیلمی از سامان سالور است که مثل همواره سعی می نماید داستان ها و البته فرم های خاصی را تجربه کند و این را قبلتر هم نشان داده؛ چه با حضور بازیگران ناشناخته و چه معروف های بازیگری.

سه کام حبس او نیز وجه سینمایی تری دارد البته این را بیشتر می توان در ظواهر کار دید یعنی بعضی اسامی مثل محسن تنابنده و پریناز ایزدیار که نیمچه جانی هم به فیلم می دهند.

اتفاقا بازی های الکنی هم ندارند و خیلی زور می زنند که نمای متفاوتی از خودشان نشان دهند؛ همین مساله هم کمی از کرختی قصه فیلم کم می نماید اما واقعا فیلمنامه زیادی به در و دیوار می زند تا بخواهد از اعتیاد و روایتی اینچنین حرف بزند.

سه کام حبس فیلم سختی است؛ سخت از این بابت که سوژه خوبی دارد، فیلمی با قاب بندی سینمایی است، کنش و واکنش های بازیگری دارد اما در قصه پردازی ضعیف است، واقعا ضعیف. فیلمی که قصه دارد اما قادر به پرداخت درست و درمان نیست، مخاطبش را نه تنها از دیدنش حریص تر نمی نماید بلکه حرص او را هم درمی آورد.

حرف زدن از اعتیاد قطعا احتیاج به تجویز نسخه ندارد کافی است که از منجلابش گفت و سراغ تصاویری رفت که سیاه و چرک است؛ این را نیز سامان سالور در فیلم و قصه اش روایت می نماید ولی قصه جانی ندارد. زیادی سکانس هایش را طول می دهد و نهایت ضرب شتسش همان سکانس های پایانی است. توقع به هرحال از چنین فیلم و داستان هایی بالاست و براحتی نمی گردد زیر بار پذیرش هر اثر سینمای این چنینی رفت.

سه کام حبس فیلم با ایده ای است اما این ایده شکل نمی گیرد. زیادی قاب های اضافی دارد و داستان خود را طول می دهد و از فرم یک فیلم سینمایی بیرون می زند.