جدا کردن محل خواب بچه ها از والدین
به گزارش مجله اندیشه، جدا کردن محل خواب بچه ها از والدین باید تا سن سه سالگی به خاطر راحتی طرفین صورت پذیرد. فرزند شما باید تا سنی در کنار شما بخوابد که نتواند نیازهای اولیه خود را رفع نماید و از لحاظ روحی و عاطفی بشدت بوجود شما وابستگی دارد.
اگر کودک شما در سن 5 سالگی به بالا واقع شده است و شرکت نمی کند به اتاق خودش برود، می توانید با یاری روانشناس و بهره گیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود بفرستید .
قطعاً همه شما وابستگی های بی شمار یک نوزاد به پدر و مادر و به خصوص مادر را درک خواهید کرد. وابستگی هایی که پدر و مادر را به گونه ای عاطفی وادار می سازد تا از نوزاد مراقبت نموده و احتیاجهای او را مرتفع گردانند. اما گاهی اوقات با بکار گیری روش هایی خارج از اسلوب صحیح رفتاری ، بچه ها بیش از آن چه که باید به پدر و مادر وابسته می شوند و همین سبب می شود تا آن ها مدت بیشتری در حریم پدر و مادر خود سکنی داشته باشند !
حضور بیش از اندازه فرزندان در اتاق خصوصی والدین، ممکن است باعث سردی میان پدر و مادر شده و حتی زمینه ساز بروز اختلافات و برخوردهای نامناسبی میان آنان شود. از این روست که اهمیت جدا سازی محل خواب بچه ها از اتاق والدین به یک ضرورت تبدیل خواهد شد .
از بدو تولد تا چه سنی؟
آن چه که مسلم است؛ نوزاد در بدو تولد احتیاجهای بسیاری دارد که به طور ویژه ای مادر مسئولیت رسیدگی به آن ها را دارد. شاید دلیل عمده حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از احتیاجها باشد. تعویض به موقع و برطرف گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین دلایل حضور نوزاد در نزدیک ترین مکان به مادر است . از طرف دیگر نوع تنفس نوزاد و چگونگی خوابیدن او و بسیاری از مسائل دیگر هستند که احتیاجمند دقت و رسیدگی می باشند.
پس با این حساب طبیعی است که نوزادی که تازه متولد شده تا چند ماه پس از تولدش در نزدیک ترین مکان به مادر و یا به بیان دیگر در اتاق پدر و مادر حضور داشته باشد. مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنش های اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند با توان خودش بنشیند یا چهار دست و پا حرکت کند. پس از این زمان می توان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یکبار به منظور سرکشی و آنالیز حالات و شرایط به او سر زد .
سنین یک سالگی تا دو سال بهترین زمانی است که می توان کودک را از اتاق پدر و مادر خارج و با اتاق مختص به خود آشنا کرد. در این سنین کودک به حدی رشد یافته که بتواند خوب بخوابد و هنگام گرسنگی تحمل کافی داشته باشد تا مادر به او برسد و از طرف دیگر هنوز وابسته به محیط پدر و مادر نشده و ترس از تنهایی و … برایش مفهومی ندارد و خیلی راحت با محیط جدیدش مانوس خواهد شد؛ بی آن که پدر و مادر برای عادت دادن او به محیط جدید متحمل دردسری بشوند !
سنین یک سالگی تا دوسال بهترین زمانی است که می توان کودک را از اتاق پدر و مادر خارج و با اتاق مختص به خود آشنا کرد. در این سن هنوز ترس از تنهایی و... برای کودک شما مفهومی ندارد. پس نگران نباشید!
جدا کردن محل خواب بچه ها بالای سه سال
والدینی وجود دارند که فرزندان شان را تا سنین بالاتر از 3سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری می نمایند و مدام از سختی های جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت می نمایند !
طبیعی است که وقتی کودک با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریک و … را متوجه شود به سختی می شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها باشد و تنها بخوابد !
بچه ها بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خواب شان از کنار والدین واکنش های طولانی مدت نشان می دهند و به یکباره نمی شود جای آن ها را از اتاق والدین جدا ساخت !
ابتدا سعی کنید به اتاق کودک برسید و وسایل و اسباب بازی هایی را که او دوست دارد در آن قرار دهید. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینید و سعی کنید تمام قسمت های اتاق را به او نشان دهید و با او در اتاق بازی کنید. اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمت های ناشناخته ای دارد، آن ها را به کودک نشان داده و سعی کنید علاقه ای بین کودک و اتاق شخصی اش برقرار کنید .
در طول روز برای بازی کردن، فرزندتان را به اتاق خودش راهنمایی کنید و به او بگویید که در همان اتاق می تواند بازی کند و نباید وسایل بازی اش را به خارج از اتاق بیاورد . در میان بازی و هنگامی که کودک خسته می شود او را در همان اتاق بخوابانید و در کنارش بمانید تا کامل به خواب رود . توجه داشته باشید که اتاق کودک هرگز نباید تاریک و بدون نور باشد تا او بتواند به راحتی و بدون ترس به اتاق شخصی اش علاقه مند شده و آنجا را بپذیرد .
برای انتقال کودک از اتاق شما به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید !
کمی تحمل داشته باشید و با زبان رفتار او را قانع به حضور در اتاق خودش نمایید .
برای انتقال کودک از اتاق خودتان به اتاق خودش هرگز از کلمات و عبارات امری مانند: باید به آنجا بروی و … استفاده نکنید !
وقتی که کودک در اتاق شما و در کنار شما می خوابد سعی کنید چند شب به صورت هدفمند آسایش او را از بین ببرید. به عنوان مثال :
- اگر کودک بر روی تخت شما (والدین خود) می خوابد، می توانید خود را به خواب زده و جای خواب او را تنگ کنید. در این هنگام اگر با اعتراض کودک مبنی بر تنگ بودن جای خوابش روبرو شدید می توانید با خونسردی به او بگویید که یک تخت خالی در اتاقش منتظر اوست و او خودش این جای تنگ را انتخاب نموده است !
- اگر کودک در اتاق شما به خواب رفته است برق را روشن بگذارید و سعی کنید با صحبت کردن و سرو صداهای معمول او را بیدار کنید و زمانی که اعتراض او مبنی بر سرو صدا و نور را شنیدید به او بگویید که اتاق او در کمال آرامش و سکوت انتظارش را می کشد و می تواند بدون دغدغه آنجا راحت بخوابد !
- وقتی که کودک تا حدودی اتاق خود را پذیرفت و به آنجا رفت، سعی کنید شب ها محیط اتاق را با یک چراغ خواب کوچک تا حدی روشن نگه دارید که او از ترس تاریکی دوباره به حریم خصوصی شما وارد نشود .
- اگر کودک شما در سن 5 سالگی به بالا واقع شده است و شرکت نمی کند به اتاق خودش برود می توانید با یاری روانشناس و بهره گیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود بفرستید .
بهانه گیری کودک برای خوابیدن در کنار والدین
گاهی ممکن است کودک با اینکه به اتاق خود انس گرفته و جدا از پدر و مادر می خوابد، اما بعضی از شب ها نا آرامی کند و بخواهد که در کنار والدین بخوابد. این رفتار تا سن 8 سالگی می تواند طبیعی باشد. در این مواقع پدر و مادر باید با قرار دادن قانون و قاعده او را در اتاق خود بپذیرند و از سویی دقت داشته باشند تا این بی قراری ها به هر هفته و هر شب تکرار پیدا نکند. به عنوان مثال اگر در ماه دو شب کودک نا آرامی کند و به هر دلیلی بخواهد در کنار پدر و مادر باشد، آن ها می توانند با گفتن این عبارات که: اتاق ما به زیبایی و راحتی اتاق تو نیست / ما صبح ها زود بیدار می شویم و تو نمی توانی راحت بخوابی و … او را مجاب نمایند که همین یکبار می تواند در جای دیگری غیر از اتاق خودش بخوابد .
اگر درخواست های کودک مبنی بر خوابیدن در کنار والدین بصورت مکرر و پشت سر هم تکرار شود؛ قطعاً حاکی از علتی است که کودک را نا آرام ساخته. این عوامل می تواند انوع ترس ها مانند ترس از تنهایی و ترس از تاریکی و … باشد .
همچنین تماشای بعضی از برنامه ها و فیلم هایی که برای سن بچه ها تعریف نشده است باعث می شود که آن ها در هنگام خواب شبانه دچار نگرانی و پریشانی شوند. از این رو ضروری است والدین دقت داشته باشند تا فرزندان آن چه را که مناسب با سن و شرایط روحی شان نیست را تماشا ننمایند. در نظر داشته باشید که جداسازی محل خواب بچه ها یک احتیاج دو طرفه است هم برای والدین و هم برای کودک! به همین دلیل ضروری است تا والدین توجه کافی داشته باشند تا محل خواب کودک خود را از سن زیرسه سال جدا نمایند.
گروه مادر و کودک خبرنگاران
منبع: setare.com