دست نوشت برای بارسا ، قهرمان در سلول انفرادی

به گزارش مجله اندیشه، آخرین بازی فصل در نوکمپ حداقل سی دقیقه تلخ و عجیب داشت.درست مثل ستاره های بارسا که در لحظه عبور از تونل قهرمانی لبخند نمی زدند ،خشم را می شد در تمام ری اکشن های تماشاگران دید.

دست نوشت برای بارسا ، قهرمان در سلول انفرادی

محمد قراگزلو

یک)هر طور بخواهید آغاز کنید،نمی گردد.از سه شنبه شب گذشته به این سو نمی گردد.بعد از جهنم آنفیلد همه چیز یخ زده و این زمهریر در میانه بهار همه چیز را برای حرف زدن درباره بارسا و نوشتن از آن سخت نموده است.بارسا به لحاظ روانی متلاشی است.هیچ کس در نوکمپ لبخند نمی زند.چهره ها عبوس و درهم رفته است.باور اینکه اشتباهات بازی با رم در یک چهارم نهایی سال گذشته این بار در آنفیلد و پای فینال تکرار شده سخت ترین کار جهانست.هر چقدر بخواهی خودت را توجیه کنی که فوتبال ورزش اتفاقات است و لیورپول تیم فوق العاده قدرتمندی بوده که با نیروی اراده و تاکتیک های پیچیده تر و بهتر، نتیجه را برگردانده باز هم باورت نمی گردد که تمام آن اشتباهات تاکتیکی بازی در المپیکو و گل نزدن های ستاره های بارسا کاری نموده تا رویای سه گانه سوم نقش برآب گردد.نوشتن سخت است حتی اگر یادمان بیاید قهرمانی در یکی از سخت ترین فصول لالیگا چقدر شیرین و فوق العاده بود.شیرینی بزرگی گه با یک تلخی تکراری زهرمار شد و حالا حتی قهرمانی کوپا دل ری هم نمی تواند آنچه در آنفیلد گذشت را به این زودی ها از ذهن بیرون کند.

2)آخرین بازی فصل در نوکمپ حداقل سی دقیقه تلخ و عجیب داشت.درست مثل ستاره های بارسا که در لحظه عبور از تونل قهرمانی لبخند نمی زدند ،خشم را می شد در تمام ری اکشن های تماشاگرانی که شاید فقط نیمی از سکوها را پر نموده بودند، مشاهده کرد.سی دقیقه اول جهنمی بود.بیشتر از همه برای کوتینیو.انگار که او مقصر فاجعه آنفیلد باشد.هر بار که توپ زیر پایش می افتاد هو می شد و برایش سوت می زدند.شدت سوت ها به اندازه ای بود که ستاره برزیلی تقریبا هر توپی نصیبش شده بود را لو داد و کاری از پیش نبرد.متعاقب این سردی و فضایی که در نوکمپ ایجاد شد بارسا نه روح داشت نه جان.مسی با ظاهری متفاوت در میانه دو برزیلی پرنوسان در خط حمله کاری از پیش نمی برد و در میانه زمین فقط ویدال تا حدودی فرم نرمالی داشت.در خط دفاع اضافه شدن اومتیتی و حضور سیلسن درون دروازه برای آمادگی قبل از فینال کوپا دل ری کاری نموده بود تا حداقل این تیم در فاز دفاع کاملا بهم ریخته نباشد.اما این بارسا خودش نبود.مثل یک قهرمان که به محض پرواز به زمین افتاده و در کنج غمزده ای در سکوت به اشتباهاتش فکر می نماید و با هر تلاشی برای فرار از این وضعیت دوباره به همان کنج غمزده پناه می برد.

3)برای گذر از آن شرایط وحشتناک، سی دقیقه کافی بود.بارسا در ضد حمله ها غافلگیر نشد تا صدای سوت ها به انتها برسد.یک ساعت بعد از آن بازی و رتیمش نرمال به نظر می رسید .کوتینیو با یکی دو حرکت خوب از زیر آن فشار بیرون آمد،صدای طبل ها بلندتر شد، سرعت پاس ها بالاتر رفت،ویدال گل زد، ریتم بازی جان گرفت، موقعیت ها یکی یکی خلق شدند و سر آخر مسی هم تیر خلاص را به تیمی زد که دنبال حفظ سهمیه اروپایی اش بود.نوکمپ کمی جان گرفت.فریاد مسی مسی خیلی ها را یاد روزهای خوش گذشته آورد اما آخر بازی حتی آن لبخندهای کوچک و کوتاه نیز دوامی نداشت.مسی اولین نفری بود که به رختکن رفت و حتی تاب ایستادن در میانه میدان و کف زدن برای طرفداران بارسا را نداشت.زخم آنفیلد روی بدن او ،روی صورت او نمایان بود.زخمی که به این زودی ها تیمار نخواهد شد و بدبختانه مرهمی هم برایش پیدا نمی گردد.باور کنید حتی جام زیبای کوپا دل ری و دوگانه داخلی نمی تواند آن شب و اتفاقاتش را از ذهن پاک کند.چه قهرمانی تلخی شد.

4)بعد از دمبله و سوارز، کوتینیو هم مصدوم شد.حالا مسی مانده و خط حمله ای که نه روح دارد نه مهره.برای والورده حالا سخت ترین کار جهان آماده کردن ذهن و روان بازیکنان درهم ریخته بارسا برای فینال کوپا دل ری خواهد بود تا بلکه سی و یکمین قهرمانی در این مسابقات تا حدودی شرایط را تغییر دهد و جام بعدی کمی از این تلخی بکاهد.با این حال حتی اگر او پیروز به این کار بزرگ گردد تیم ناقصی در خط حمله دارد که مقابل والنسیا به مشکل برخواهد خورد.برای او غیر از لئو فقط یک مالکوم مانده که به سبب نیمکت نشینی های طولانی اعتماد به نفس لازم ندارد و البته پرنس بواتنگی که هیچ جوره در قاب این مسابقه قرار نخواهد گرفت.شاید اگر کوتی به آن بازی نرسد والورده تغییر سیستم بدهد یا از جوانی مثل آبل رویز در مثلث تهاجمی اش استفاده کند.شاید هم یکی مثل ویدال را یک خط جلوتر بیاورد.این احتمالا مهمترین چالش بارسا برای کسب دوگانه داخلی خواهد بود.

5)والورده خراب کرد.او با وجود تمام هنرمندی ها و توانایی هایش در کسب دومین قهرمانی متوالی مقتدرانه لالیگا، در لیگ قهرمانان خراب کرد تا به مبحث تفاوت مربیان خوب و بزرگ بیشتر فکر کنیم.مربیان خوب را همواره می گردد ستایش کرد اما مربیان بزرگ تعدادشان آنقدر محدود می گردد که کارهای بزرگ شان همواره جلوی چشم اند و از یادها نخواهند رفت.مثل پپ برای بارسا .والورده شاید مربی خوبی باشد اما نه آنقدر که بارسا را به سه گانه برساند حتی وقتی یک لئو مسی همه کاره در تیمش به فوتبال اروپا فرمانروایی کند.حالا تکرار اشتباهات رم رنک والورده را نزد هوادارن بارسا و جهان فوتبال بشدت پائین آورده و شاید او دیگر فرصتی برای اعاده حیثیت نداشته باشد.حتی اگر خودش بگوید آماده بازگشت است و مثل سیلوستر استالونه درفرار به سوی پیروزی شب قبل از بازی با نازی ها در سلول انفرادی محبوس شده و می خواهد دوباره خودی نشان دهد.

منبع: ایران ورزشی
انتشار: 30 تیر 1398 بروزرسانی: 5 مهر 1399 گردآورنده: andishemag.ir شناسه مطلب: 195

به "دست نوشت برای بارسا ، قهرمان در سلول انفرادی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "دست نوشت برای بارسا ، قهرمان در سلول انفرادی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید