از چه سنی می توان بچه ها را در خانه تنها گذاشت؟ - مجله اندیشه

به گزارش خبرنگار ، وقتی به عبارت تنها در خانه فکر می کنیم، تصوری از کوین مک کالیستر هشت ساله در فیلم معروف تنها در خانه به فکر خطور می نماید، که از خانه خود در برابر سارقین با تله های انفجاری دفاع می نماید.

شونا هندلی می گوید: این بعید است که تنها گذاشتن دختر هشت ساله ام در خانه منجر به ماجرا های عجیب و غریب فیلم مشهور تن ها در خانه گردد؛ اما خب، گاهی به آن فکر می کنم که اگر این اتفاق افتد، آیا دخترم می تواند از پس آن برآید یا نه.

من برنامه ای ندارم که فرزندم را در خانه رها کنم و به تنهایی به تعطیلات بروم؛ اما به این فکر نموده ام که در چه سنی ترک فرزند در خانه بدون نظارت بزرگسالان مسئله ای ندارد؟

چون قانون خاصی در این مورد وجو ندارد، برای اطمینان از امنیت کودک و برآورده شدن احتیاج های او (دو شرط قانونی برای ترک کودک بدون نظارت بزرگسالان)، باید به قضاوت والدین اعتماد کرد.

هندلی می گوید، اجماع قاطع والدینی که با آن ها صحبت کردم این بود که حداقل سن ترک فرزندان در خانه 10 سال است.

الِا و مَدی، هر دو مادر سه کودک زیر هشت سال، می گویند جایی حدود 9 تا 11 سال، وقتی کمی مسئولیت پذیرتر و بالغ تر باشند، مناسب خواهد بود.

با این حال، والدین دیگر سنتی تر فکر می کردند.

کندیس، که سه فرزند سه، شش و نه ساله دارد، می گوید: در 13 سالگی اگر آن ها را تنها بگذارید مسئله ای پیش نخواهد آمد.

او در ادامه می گوید: شاید، چون بزرگترین فرزند من 13 ساله است، خواهر و برادر کوچکترش که (10 و 7 سال دارند) را هم در خانه، کنار او بگذارم.

کندیس وقتی آن ها را در خانه تنها می گذارد، نگران همه چیز است.

او می گوید: من نگران این هستم که آن ها آتش روشن نمایند، هنگام غذا خوردن، چیزی در گلویشان بپرد و خفه شوند و یا سارق به خانه بیاید. البته می دانم که همه این ها بسیار بعید و غیر منطقی است.

از طرفی، نگرانی اصلی مَدی، این است که منطقه ای که در آن زندگی می نماید، از امنیت کافی برخوردار نیست.

او می گوید: من با شرایط فعلی محل زندگیمان، نمی توانم اجازه دهم بچه ها در خانه تنها بمانند. البته فکر می کنم هنگامی که در نهایت منزلمان را جا به جا کردیم، اشکالی نداشته باشد پسرانم 10 یا 15 دقیقه در خانه تنها باشند تا از محل کار، خود را به خانه برسانم.

در حالی که بیشتر والدین در خصوص تنها گذاشتن بچه هایشان در خانه دلهره داشتند، هلن، مادر دو فرزند، بچه های خود را در سن هفت و پنج سالگی، بعد از مدرسه در حالی که هنوز در محل کار خود است، تنها می گذارد؛ کاری که از اواخر سال گذشته آغاز به انجام آن نموده است.

او می گوید: من یک معلم هستم و نمی توانم به موقع به خانه بروم. خانه ما تنها سه بلوک با مدرسه فاصله دارد و در یک محله امن زندگی می کنیم؛ بنابراین فرزندانم با هم پیاده به خانه می فرایند و مسئله ای پیش نمی آید.

کلید خانه هم، زیر سنگ پنهان شده است؛ بنابراین آن ها می توانند وارد خانه شوند و من هم تا ساعت 4:15 به خانه می رسم؛ بنابراین آن ها فقط حدود نیم ساعت تنها هستند.

جولی گرین، مدیر اجرایی raisechildren.net.au و محقق اصلی موسسه تحقیقات بچه ها مورداک، می گوید قضاوت شما درباره آمادگی فرزندتان، از یک سن خاص مهم تر است.

پروفسور گرین می گوید: به عواملی مانند بلوغ و راحتی آن ها هنگام تنها ماندن در خانه فکر کنید. هم چنین توانایی کودک خود در تصمیم گیری مسئولانه در خصوص ایمنی و کنار آمدن با موارد غیر منتظره را در نظر بگیرید.

البته حتی اگر فکر می کنید فرزند شما به تنهایی در خانه مسئله ای نخواهد داشت، باید به یاد داشته باشید باز هم شمایید که مسئول ایمنی او هستید.

جودیت لاک، روانشناس بالینی و معلم سابق هم، با این موضوع موافق است.

دکتر لاک می گوید: هیچ سن جادویی وجود ندارد، ممکن است فرزند شما 17 سال داشته باشد؛ اما هنوز برای تنها ماندن در خانه آماده نباشد. این موضوع، به بلوغ او بستگی دارد.

پروفسور گرین می گوید: با اطمینان از این که کودک شما قوانین، برنامه های ایمنی و شرایط اضطراری را درک می نماید، می توان بعضی خطرات مانند خطرات مربوط به ایمنی جسمی (به اسم مثال سقوط، سوختگی و برق گرفتگی) یا خطر غریبه (شخصی که وارد خانه می گردد در حالی که کودک تحت نظارت نیست) را کاهش داد.

این موارد شامل چیز هایی مانند دانستن این که در صورت آتش سوزی چه باید کرد و داشتن برنامه هنگامی که یک غریبه در خانه را می زند، می گردد. این بسیار مهم است که مدت زمان غیبت خود را تعیین کنید و به فرزند خود زمان بازگشت بدهید تا او بداند چه ساعتی باید منتظر برگشت شما باشد.

یک ایده خوب این است که اگر فرزندتان به خاطر دوری شما مضطرب شد، به شما یا یک بزرگسال دیگر، دسترسی تلفنی داشته باشد. هم چنین اگر قرار است دیرتر از زمانی که به او اطلاع داده بودید به خانه برسید، حتما به کودکتان اطلاع دهید.

دکتر لاک می گوید قبل از اینکه والدین، فرزندانشان را در خانه تنها بگذارند، باید کمی کار نمایند تا به رشد بلوغ آن ها یاری نمایند.

وی می گوید: با مسئولیت دادن به آن ها (حتی اگر این مسئولیت چیزی به سادگی حاضر شدن برای رفتن به مدرسه باشد)، می توانند آمادگی لازم را کسب نمایند و این به شما ثابت می نماید که می توانید به آن ها اعتماد کنید.

پروفسور گرین بعلاوه چند اقدام دیگر را به طور خلاصه بیان می نماید:

• مطمئن شوید کودک شما می داند باید از چه کسی یاری بگیرد. شماره تلفن های ضروری را یادداشت کنید یا آن ها را در تلفن همراه فرزند خود ذخیره کنید.
• در خصوص فعالیت هایی که وقتی فرزندتان تنهاست، نباید انجام دهد و ممنوع است، با او اتمام حجت کنید. به اسم مثال، برای آشپزی یا حمام کردن، قوانینی وضع کنید.
• در خصوص شرایط اضطراری، با کودک خود صحبت کنید. چه زمانی باید با پلیس، آمبولانس یا آتش نشانی تماس بگیرد؟ چه موقع باید با همسایه تماس بگیرد؟
• برنامه ای داشته باشید که اگر کودکتان کلید خود را گم کرد یا به خانه آمد و دید در باز است، چه کاری باید انجام دهد.

قوانین والدین، کندیس، مَدی و اِلا شامل موارد زیر است:

• پخت و پز یا دست زدن به اجاق گاز و فر باید ممنوع باشد.
• بچه ها نباید خانه را ترک نمایند.
• باید برای بچه ها یک تلفن تهیه گردد تا هر وقت پدر و مادر برای چک کردن تماس گرفتند، آن را پاسخ دهند.
• خواهر و برادر در خانه، کنار هم باشند.
• در ورودی را به روی کسی باز ننمایند.
• حدبیشتر یک تا دوساعت در خانه تنها بمانند.

هلن می گوید، علاوه بر تلفنی که پسرانش در مواقع اضطراری استفاده می نمایند، همسایه قابل اطمینانی هم دارد که همه چیز را زیر نظر دارد و این اطمینان بخش است.

پروفسور گرین می گوید اگرچه تصمیم گیری در خصوص زمان و یا تنها گذاشتن بچه ها در خانه می تواند یک تصمیم سخت باشد؛ اما اگر آن ها آماده باشند، این کار می تواند مزایای خوبی به همراه داشته باشد.

تنها ماندن در خانه بخشی از سفر فرزند شما به سمت استقلال است و به او یاری می نماید تا تصمیم بگیرد، مسائل را حل نماید و هویت خود را شکل دهد.

والدین، حس مالکیت در بچه ها را بیشتر بشناسند